Pierwsza rocznica,cierpienie,ból i łzy

Wczoraj był straszny dzień wspomnienia tak bolą , rok temu 19 czerwca moje życie straciło sens ,straciłam osobę którą kochałam najbardziej na świecie i nadal kocham i nigdy nie przestane.Płacze z bezsilności,przez rok się oszukiwałam ,że moja córeczka wróci w dniu rocznicy zrozumiałam,że straciłam ją na zawsze.To co czuje nie da się  opisać.Czuje się najbardziej nieszczęśliwą osobą na świecie,zazdroszczę mamą,które mają córeczki.Boże dlaczego!!!!!!!!!!!!! ją zabrałaś,ona jest częścią mnie ja ją tak bardzo potrzebuje,nie umię żyć bez niej.Już nigdy nie będzie jak kiedyś a ja tak tęsknie za dawnym życiem z Sandrusią.Mam wrażenie jakbym na nowo się urodziła i uczyła się życia bez Sandrusi.Na terapii ciągle powtarzają,musisz zakończyć pewien rozdział w życiu,żeby zacząć kolejny.Ja nie potrafię,ja ciągle żyję Sandrusią .Nie chcę chować jeż ubrań,zabawek ,chcę żeby wszystko było jak za jej życia.Wydaje mi się,że jak zacznę chować jej rzeczy,to tak jakbym ją wymazywała ,ze swojego życia ,że nigdy nie istniała.A ona dla mnie była,jest i będzie najważniejsza.Nie ma końca tego cierpienia,bólu i łez,Sandrusia wie jak tęsknie cierpię i morze łez wylewam.Proszę ją codziennie na cmentarzu,żeby pomogła mi się od najść w tym życiu bez niej ,bo nie daje rady.Sandrusiu KOCHAM CIĘ NAD ŻYCIE i tylko wierze w ciebie.

Pierwsza rocznica śmierci Sandrusi

Msza święta w intencji św.pamięci Sandrusi Korbiel odbędzie się 19.06.2013r. o godz.18:00 w kościele św. Mikołaja w Chrzanowie.

 

Ku pamięci mojej kochanej córeczki Sandrusi

LISTA ŻYCZEŃ OSIEROCONYCH RODZICÓW

 1. Chciałabym, by moje dziecko nie umarło. Chciałabym je mieć z powrotem.

2. Chciałbym, byś się nie bał wymawiając imię mojego dziecka. Moje dziecko istniało i było dla mnie bardzo ważne. Potrzebuję usłyszeć, że było ono ważne także dla Ciebie.

3. Jeśli płaczę lub reaguję emocjonalnie, gdy mówisz o moim dziecku chciałabym, byś wiedział, że to nie dlatego, że mnie ranisz. Czuję wówczas, że pamiętasz; czuję twoją troskę! Śmierć mojego dziecka jest przyczyną moich łez. Rozmawiasz ze mną o moim dziecku, pozwoliłeś mi podzielić się smutkiem. Dziękuję Ci za to

4. Chciałbym, byś nie „zabijał” ponownie mego dziecka usuwając jego zdjęcia, rysunki, pamiątki ze swojego domu.

5. Bycie rodzicem w żałobie nie jest zaraźliwe, więc chciałbym byś mnie nie unikał. Potrzebuję Cię teraz bardziej niż kiedykolwiek.

6. Potrzebuje urozmaicenia, chcę usłyszeć co u Ciebie, lecz chcę, byś także słuchał mnie. Mogę być smutna. Mogę płakać, lecz chciałabym, byś pozwolił mi mówić o moim dziecku; to mój ulubiony temat.

7. Wiem, że często o mnie myślisz i się modlisz. Wiem, że śmierć mojego dziecka boli Cię także. Chciałabym o tym wiedzieć: powiedz mi to przez telefon, napisz list lub uściśnij mnie.

8. Chciałbym żebyś nie oczekiwał, że moja żałoba skończy się wraz z upływem sześciu miesięcy. Pierwsze miesiące są dla mnie szczególnie traumatyczne; chciałbym jednak być zrozumiał, że mój żal nie będzie mieć końca. Będę cierpiała z powodu śmierci mojego dziecka aż do ostatniego dnia mego życia.

9. Naprawdę staram się „zaleczyć”, chciałabym jednak byś zrozumiał, że nigdy nie będę w pełni wyleczona. Zawsze będę tęskniła za moim dzieckiem i będę pełna żalu, że już nie żyje.

10. Chciałabym byś nie oczekiwał ode mnie "NIE MYŚLENIA O TYM" lub "BYCIA SZCZĘŚLIWĄ”. Nie sprostam żadnemu z tych oczekiwań przez długi czas.

11. Nie chciałabym traktował mnie jak „OBIEKT LITOŚCI”, chciałabym jednak byś pozwolił mi na smutek. Zanim się „wyleczę” to musi boleć.

12. Chciałabym byś zrozumiał, że moje życie roztrzaskało się w drobny mak. Wiem, że to przygnębiające być blisko mnie, gdy tak czuję. Proszę bądź cierpliwy w stosunku do mnie, tak jak i ja jestem.

13. Gdy mówię "U mnie w porządku", chciałabym, byś zrozumiał, że „NIE JEST MI DOBRZE”, a każdy dzień to zmaganie się ze śmiercią mojego dziecka.

14. Chciałabym byś wiedział, że wszystkie moje reakcje związane z żałobą są normalne. Możesz spodziewać się depresji, złości, wszechogarniającego poczucia beznadziejności i smutku. Proszę więc, wybacz mi, że czasem jestem cicha i wycofana, innym zaś razem irytuję się i zachowuje ekscentrycznie.

 15. Twoja rada by "żyć dzień za dniem" i tak odmierzać czas jest doskonała. Jednak obecnie, dzień to zbyt dużo i zbyt szybko dla mnie. Chciałabym wiedzieć, że daję sobie radę z godzina po godzinie. 

 16. Zaproponuj od czasu do czasu pojechać ze mną na cmentarz, zapalić lampkę, pomilczeć chwilę. Nie za często, tylko czasami. Daj mi znać że pamiętasz.

17.Nie mów: jesteś młoda, będziesz miała kolejne dzieci. Być może będzie dane mi się cieszyć jeszcze nie jednym dzieckiem, najpierw jednak muszę opłakać to, które odeszło. I żadne inne dziecko mi go nie zastąpi.

 18. Najważniejsze: Wspomnij czasem o mim dziecku. Nie udawaj, że nie istniało. Słowa mniej bolą niż uporczywe milczenie.

Dlaczego. Organizacja Rodziców po Stracie i Rodziców Dzieci Chorych