Wszystkich Świętych

Wszystkich świętych jest strasznym dniem,dla rodziców którzy stracili dzieci.Minęło 16 miesięcy od śmierci Sandrusi,ból i tęsknota za nią nie zmniejszyła się ,czas nie goi ran.Są dni ,że tęsknota jest nie do zniesienia.Dzień przed Wszystkimi świętymi sprzątałam i układałam Sandrusi na nagrobku do wieczora,starałam się uciekać myślami,żeby nie płakać ,ale jak skończyłam i zobaczyłam jak ma pięknie ,nie mogłam łez opanować,uciekłam z cmentarza,zamknęłam się w domu i płakałam bardzo długo.Ciągle zadawałam sobie pytania,dlaczego tak musiało być ?dlaczego moje dziecko?za co ja muszę tak cierpieć?kiedy to się skończy .Nie da się tego opisać jak człowiek się czuje ,ból psychiczny,jest sto razy gorszy od bólu fizycznego,jest w stanie człowieka wykończyć. Dziękuję wszystkim za pamięć o Sandrusi.Gdy siedziałam na cmentarzu i patrzyłam jak ludzie znajomi i nieznajomi,ciągle podchodzą znicz Sandrusi zapalić, serce mi pękało ,bo docierało do mnie,że jej  nie ma i już nigdy nie będzie.Starałam się nie rozczulać ,ale w pewnym momencie nie wytrzymałam.Najbardziej bolało patrzenie,jak małe dziewczynki zapalają jej znicz.Myślałam jakie szczęście mają,inne mamy,mogąc cieszyć się swoimi córeczkami.Tak strasznie im zazdroszczę a mnie tak wiele ominie,nie będę mogła patrzeć,jak moja córeczka będzie dorastała,nieraz próbuję sobie wyobrazić,jak by wyglądała,jako nastolatka,lub kobieta.Pozostały mi tylko wspomnienia,tęsknota i łzy.Gdyby moje łzy,mogły ją wskrzesić to na pewno by żyła,wylałam morze łez za nią i na pewno jeszcze wyleje.Nie da się nie płakać,jak tak bardzo się kocha swoje dziecko i tęskni.Sandrusia dostała masę zniczy jest to dla mnie bardzo wzruszające, jak wiele ludzi nadal o niej pamięta.Ja nigdy nie zapomnę o mojej kochanej córeczce i puki będę żyła,będzie miała pięknie na swoim nagrobku,tyle mi pozostało.Jeszcze raz wszystkim dziękuje za znicze,kwiaty i aniołki.

8 urodziny Sandrusi 04.09.2005r.

Sandrusiu kolejne urodziny bez ciebie,nie mogę nadal uwierzyć,że cię nie ma,tak chciała bym cię przytulić,ucałować.Zostały mi tylko wspomnienia i łzy.Dzisiaj powinnaś dmuchać na torcie 8 świeczek,otwierać prezenty i cieszyć się a ja razem z tobą.Pozostało mi tylko,teraz zapalić ci świeczkę na cmentarzu i płakać z tęsknoty.Patrzyłam dzisiaj pod blokiem na twoje koleżanki i łzy płyną po policzkach,powinnaś się z nimi bawić.Myślałam,że z czasem będzie łatwiej,ale po prostu nauczyłam się udawać ,że jest ok a w środku mnie rozrywa.Nigdy już nie będzie lepiej.Umarła część mnie razem z tobą.Staram się pocieszać,że cię już kochanie nic nie boli i wierze,że czuwasz na demną.Sandrusiu zawsze będziesz moją najukochańszą córeczką,do końca moich dni.Kocham cię i strasznie tęsknie

Pierwsza rocznica,cierpienie,ból i łzy

Wczoraj był straszny dzień wspomnienia tak bolą , rok temu 19 czerwca moje życie straciło sens ,straciłam osobę którą kochałam najbardziej na świecie i nadal kocham i nigdy nie przestane.Płacze z bezsilności,przez rok się oszukiwałam ,że moja córeczka wróci w dniu rocznicy zrozumiałam,że straciłam ją na zawsze.To co czuje nie da się  opisać.Czuje się najbardziej nieszczęśliwą osobą na świecie,zazdroszczę mamą,które mają córeczki.Boże dlaczego!!!!!!!!!!!!! ją zabrałaś,ona jest częścią mnie ja ją tak bardzo potrzebuje,nie umię żyć bez niej.Już nigdy nie będzie jak kiedyś a ja tak tęsknie za dawnym życiem z Sandrusią.Mam wrażenie jakbym na nowo się urodziła i uczyła się życia bez Sandrusi.Na terapii ciągle powtarzają,musisz zakończyć pewien rozdział w życiu,żeby zacząć kolejny.Ja nie potrafię,ja ciągle żyję Sandrusią .Nie chcę chować jeż ubrań,zabawek ,chcę żeby wszystko było jak za jej życia.Wydaje mi się,że jak zacznę chować jej rzeczy,to tak jakbym ją wymazywała ,ze swojego życia ,że nigdy nie istniała.A ona dla mnie była,jest i będzie najważniejsza.Nie ma końca tego cierpienia,bólu i łez,Sandrusia wie jak tęsknie cierpię i morze łez wylewam.Proszę ją codziennie na cmentarzu,żeby pomogła mi się od najść w tym życiu bez niej ,bo nie daje rady.Sandrusiu KOCHAM CIĘ NAD ŻYCIE i tylko wierze w ciebie.

Pierwsza rocznica śmierci Sandrusi

Msza święta w intencji św.pamięci Sandrusi Korbiel odbędzie się 19.06.2013r. o godz.18:00 w kościele św. Mikołaja w Chrzanowie.

 

Ku pamięci mojej kochanej córeczki Sandrusi

LISTA ŻYCZEŃ OSIEROCONYCH RODZICÓW

 1. Chciałabym, by moje dziecko nie umarło. Chciałabym je mieć z powrotem.

2. Chciałbym, byś się nie bał wymawiając imię mojego dziecka. Moje dziecko istniało i było dla mnie bardzo ważne. Potrzebuję usłyszeć, że było ono ważne także dla Ciebie.

3. Jeśli płaczę lub reaguję emocjonalnie, gdy mówisz o moim dziecku chciałabym, byś wiedział, że to nie dlatego, że mnie ranisz. Czuję wówczas, że pamiętasz; czuję twoją troskę! Śmierć mojego dziecka jest przyczyną moich łez. Rozmawiasz ze mną o moim dziecku, pozwoliłeś mi podzielić się smutkiem. Dziękuję Ci za to

4. Chciałbym, byś nie „zabijał” ponownie mego dziecka usuwając jego zdjęcia, rysunki, pamiątki ze swojego domu.

5. Bycie rodzicem w żałobie nie jest zaraźliwe, więc chciałbym byś mnie nie unikał. Potrzebuję Cię teraz bardziej niż kiedykolwiek.

6. Potrzebuje urozmaicenia, chcę usłyszeć co u Ciebie, lecz chcę, byś także słuchał mnie. Mogę być smutna. Mogę płakać, lecz chciałabym, byś pozwolił mi mówić o moim dziecku; to mój ulubiony temat.

7. Wiem, że często o mnie myślisz i się modlisz. Wiem, że śmierć mojego dziecka boli Cię także. Chciałabym o tym wiedzieć: powiedz mi to przez telefon, napisz list lub uściśnij mnie.

8. Chciałbym żebyś nie oczekiwał, że moja żałoba skończy się wraz z upływem sześciu miesięcy. Pierwsze miesiące są dla mnie szczególnie traumatyczne; chciałbym jednak być zrozumiał, że mój żal nie będzie mieć końca. Będę cierpiała z powodu śmierci mojego dziecka aż do ostatniego dnia mego życia.

9. Naprawdę staram się „zaleczyć”, chciałabym jednak byś zrozumiał, że nigdy nie będę w pełni wyleczona. Zawsze będę tęskniła za moim dzieckiem i będę pełna żalu, że już nie żyje.

10. Chciałabym byś nie oczekiwał ode mnie "NIE MYŚLENIA O TYM" lub "BYCIA SZCZĘŚLIWĄ”. Nie sprostam żadnemu z tych oczekiwań przez długi czas.

11. Nie chciałabym traktował mnie jak „OBIEKT LITOŚCI”, chciałabym jednak byś pozwolił mi na smutek. Zanim się „wyleczę” to musi boleć.

12. Chciałabym byś zrozumiał, że moje życie roztrzaskało się w drobny mak. Wiem, że to przygnębiające być blisko mnie, gdy tak czuję. Proszę bądź cierpliwy w stosunku do mnie, tak jak i ja jestem.

13. Gdy mówię "U mnie w porządku", chciałabym, byś zrozumiał, że „NIE JEST MI DOBRZE”, a każdy dzień to zmaganie się ze śmiercią mojego dziecka.

14. Chciałabym byś wiedział, że wszystkie moje reakcje związane z żałobą są normalne. Możesz spodziewać się depresji, złości, wszechogarniającego poczucia beznadziejności i smutku. Proszę więc, wybacz mi, że czasem jestem cicha i wycofana, innym zaś razem irytuję się i zachowuje ekscentrycznie.

 15. Twoja rada by "żyć dzień za dniem" i tak odmierzać czas jest doskonała. Jednak obecnie, dzień to zbyt dużo i zbyt szybko dla mnie. Chciałabym wiedzieć, że daję sobie radę z godzina po godzinie. 

 16. Zaproponuj od czasu do czasu pojechać ze mną na cmentarz, zapalić lampkę, pomilczeć chwilę. Nie za często, tylko czasami. Daj mi znać że pamiętasz.

17.Nie mów: jesteś młoda, będziesz miała kolejne dzieci. Być może będzie dane mi się cieszyć jeszcze nie jednym dzieckiem, najpierw jednak muszę opłakać to, które odeszło. I żadne inne dziecko mi go nie zastąpi.

 18. Najważniejsze: Wspomnij czasem o mim dziecku. Nie udawaj, że nie istniało. Słowa mniej bolą niż uporczywe milczenie.

Dlaczego. Organizacja Rodziców po Stracie i Rodziców Dzieci Chorych

Rzeźba Sandrusi stoi już na cmentarzu

Filmik

Dzisiaj dostałam filmik od koleżanki,jej córka zagrała dla Sandrusi.Płaczę,bo nie mogę nadal uwierzyć ,że mojej córeczki nie ma i nigdy już nie będzie.Dziękuje Dorocie i Nikoli ,za piękny filmik.Patrząc na Nikole,jaka z niej piękna i zdolna dziewczyna i uświadamiam sobie jak wiele mnie o minię.Nie zobaczę jak moja córeczka dorasta.Sandrusiu tak strasznie cię kocham i tęsknie,gdzie ty  jesteś.....

Program "Rozmowy w toku"

Ostatnio dostałam telefon od dziennikarki z telewizji TVN.Zostałam zaproszona do programu Ewy Drzyzgi "Rozmowy w toku".Odcinek miał być pod tytułem"Nasze dziecko umarło,nie mam już po co żyć".Nie przyjęłam zaproszenia,ponieważ jest to dla mnie temat bolesny.Dziennikarka nalegała,dzwoniła kilka krotnie, mówiła,że chce mi pomóc,że będą psychologowie.Od powiedziałam,że mnie już nic nie pomoże,nie odzyskam Sandrusi.Mój ból i tęsknota jest tak wielka,że nie muszę w programie tego pokazywać, wystarczy,że cierpię na co dzień i walczę ze swoimi myślami i łzami.Reportaż miał pokazać,jak wiele ludzi cierpi latami po stracie dziecka,czas nie leczy ran.Parę dni temu,oglądnęłam ten program nie do końca,bo nie dałam rady ,tak strasznie płakałam,wspomnienia wróciły.Gdy w programie pewna mama powiedziała,że nie zapomni jak wkładali jej córkę do czarnego worka,myślałam,że mi serce pęknie,tak chciałam ten moment wymazać z pamięci.Nie zapomnę nigdy tego strasznego uczucia i widoku, jak moją Sandrusie wkładali do czarnego worka,pomyślałam wtedy,jak śmiecia,nigdy tego nie zapomnę,jest to straszny widok.Teraz jak myślę o tym,nie pozwoliła bym,ją wsadzić do tego cholernego worka,wzięła bym ją na ręce i sama zawiozła do zakładu pogrzebowego.Dobrze,że nie zdecydowałam się iść do programu,bo nie powiedziała bym ani słowa,przez łzy które by mnie zalewały.Dzienikarka mówiła do mnie,że chcą poruszyć ten temat ponieważ jest on dużym problemem społecznym.Wiele ludzi traci dzieci,to powoduje problemy małżeńskie 70% rodziców się rozwodzi,wpadają w nałogi,depresje,lęki,izolują się od ludzi,matki przeżywają inaczej stratę dziecka niż ojcowie, ich życie już nigdy nie jest takie jak dawniej.Po ostatnim moim wpisie dostałam wiele maili,od mam które straciły dzieci,kilka miesięcy temu lub lat.Piszą,że każde moje słowo pisane na blogu,jak ciężko żyć bez najukochańszego dziecka,jest tak jakby czytały o sobie.Dużym problemem jest ocenianie ludzi,rodziców w żałobie,mamy piszą różne przykre historie,które spotkały je w żałobie i to nie tylko od osób obcych,ale bardzo często od bliskich.Przykre jest to,że nas rodziców spotkała największa tragedia jaka może człowieka w życiu spotkać,a ludzie oczywiście nie wszyscy,by człowieka dobili.

Krótka reklama programu "Rozmowy w toku
http://rozmowywtoku.tvn.pl/wideo,1027,v/nasze-dziecko-umarlo-nie-mamy-juz-po-co-zyc,716854.html

Czas nie goi ran

Nie mówcie tym, którzy stracili ukochanych, że „czas zagoi rany", nie mówcie, że „oni już nie cierpią". Najlepiej nie mówcie nic. Czas tych ran nie leczy. Pozostają, bo śmierć ukochanych jest też trochę śmiercią nas samych: coś w nas umiera. Żyjemy, ale nic nie jest tak, jak było przedtem, już nie jesteśmy tacy sami. (ks. A. Boniecki )

Kolejny wtorek bez Sandrusi

Każdy wtorek kojarzy mi się z odejściem Sandrusi,chciałabym cofnąć czas,jeśli było by to możliwe.Ostatnio czytam ciekawą książkę"Dzieci i śmierć",staram się odnaleść odpowiedź,dlaczego tak musiało potoczyć się moje życie.Żadna matka nie powinna przeżyć własnego dziecka.Już nie długo będzie 9 miesięcy,jak mojej córeczki nie ma,nie mogę powstrzymać łez,tak strasznie tęsknie,ból który mi towarzyszy,rozrywa mnie od środka.Dzisiaj czytając książkę,próbowałam sobie przypomnieć momenty,jak Sandrusia odchodziła,jej pogrzeb i pierwsze tygodnie bez niej i okazało się ,że ja mało co pamiętam z tamtego okresu.To były tak silne przeżycia,że chyba wyparłam je z pamięci.Teraz analizuję każdą sytuację,czy mogłam zrobić tak czy inaczej,myślenie mnie dobija.Chodzę nadal na terapię,po każdym spotkaniu jestem wykończona od płaczu i silnych emocji.Na ostatnim spotkaniu,każda z mam miała przynieść jakąś rzecz dziecka oraz zdjęcia,przedstawić całej grupie,swoje dziecko.Było wiele łez dla każdej mamy,każde słowo to cierpienie.Koło pani psycholog było puste krzesło dla dziecka które odeszło.Gdy przyszła moja kolej i postawiłam zdjęcie Sandrusi na pustym krześle,wybuchłam płaczem,wszyscy ze mną płakali.Pani terapeutka powiedziała,"Witaj Sandrusiu miło cię poznać",myślałam,że mi serce pęknie.Opowiadałam o Sandrusi zalana łzami,gdy terapeutka poprosiła,żebym coś śmiesznego powiedziała o nie,przypomniało mi się,jak nieraz ktoś ją zapytał co robisz Sandrusiu? a ona odpowiadała "gówienko na mięko"i się śmiała,miała poczucie humoru.Opowiadając to uśmiechnęłam się i zaczęłam mówić różne śmieszne historie.Pod koniec spotkania poczułam wielką ulgę,cieszyłam się ,że mogłam o niej opowiadać.Mimo,że płaczę uwielbiam o niej rozmawiać,ona dla mnie cały czas żyje.Przeraża mnie upływający czas,bo ja cały czas mam nadzieje,że ona wróci,wiem,że się oszukuję,ale gdy tylko pomyśle,że już nigdy jej nie uściskam nie usłyszę głosu,serce moje pęka na milion kawałków.Proszę Sandrusie tylko o jedno,żebym nauczyła się na nowo żyć bez niej,bo nie mogę się odnaleźć,moje życie stanęło w miejscu 19 czerwca 2012r.Nie cierpię słów ludzi ,czas leczy rany ,będziesz miała jeszcze dziecko,jesteś młoda,weź się w garść życie toczy się dalej,dobrze wyglądasz nawet na taką tragedię itp.Dostaje wiele maili od mam które straciły dzieci,rozumiemy się bez słów,inni ludzie nie rozumieją nas,np: spotkają nas w sklepie przyglądają się nam i myślą nie jest zapłakana to jest  ok a nie wiedzą jak matki udają,jak cierpią w środku,jakie myśli mają,że każdy dzień jest walką ze łzami,wspomnieniami i własnymi myślami.Sandrusi ból się skończył a mój się zaczął i nie wiem czy kiedy kolwiek się skończy.Sandrusiu tak cię strasznie kocham,nie ma dnia żebym za tobą nie tęsknił,nie płakała.Gdyby cię moje łzy mogłyby wskrzesić,dzisiaj byśmy były razem.KOCHAM CIĘ CÓRECZKO NAD ŻYCIE

Moja kochana córeczka

Gdy oglądam zdjęcia nie mogę uwierzyć ,że jej już nie ma,moja kochana córeczka.....

KRÓTKIE  FILMIKI O SANDRUSI  NAGRANE TELEFONEM    

http://www.youtube.com/watch?v=BG7ef2tm3aY

Odeszła Kasia

Kolejne dziecko odeszło,Kasia leczyła się z Sandrusią,zachorowała gdy miała sześć lat na neuroblastome, bardzo groźny nowotwór,zmarła w wieku 18lat.Tyle lat walczyła z chorobą,jej mama opowiadała,że Kasi prawie całe życie spędziła w szpitalu,po każdym zakończeniu leczenia miała jakiś okres przerwy,wydawało się,że jest już zdrowa a tu nagle choroba znów za atakowała i tak przez 12 lat,aż wreszcie choroba ją pokonała.Kasia była osobą zamkniętą,spokojną,nie za przyjaźniała się z dziećmi ze szpitala,ponieważ widziała przez lata, jak umierają i nie chciała myśleć,że sama walczy ze śmiertelną chorobą.Gdy rozmawiałam z nią, mówiła,że najbardziej brakuje jej szkoły i kontaktu z rówieśnikami.Ogólnie była pogodną dziewczyną,nigdy nie przeszła koło mnie,żeby się nie uśmiechnęła.Tak wiele dzieci odchodzi i my nie mamy na to wpływu.Mam nadzieje ,że kiedyś wynajdą lekarstwo na tą straszną chorobę i skończy się cierpienie dzieci i rodziców.


FILMIK   O KASI      http://www.youtube.com/watch?v=lUh0L8ZDXC0

Smierć

 Zdjęcie z Jasiem

Ciągle dostaje wiadomości ,że kolejne dziecko zmarło na raka.Życie jest strasznie kruche,jednego dnia się cieszymy a drugiego świat się zawala,dowiadujemy się,że bliska osoba jest chora .Może to spotkać każdego,nikt nie wie,jaki los go czeka.Przed chorobą Sandrusi u nas na osiedlu,zachorował na guza mózgu dwódziesto paro letni chłopak.Słyszałam nie raz o nim,że jego stan jest raz lepszy a raz gorszy,współczułam mu,ale zaraz zapomniałam o nim,do momentu,kiedy go spotkałam przypadkiem.Od tamtej pory zastanawiałam się,co on myśli,co czuje,bo przecież świadomość.że w każdej chwili można umrzeć jest straszna.Oglądałam jego zdjęcia z wakacji na naszej klasie,jaki był szczęśliwy z dziewczyną.A tu któregoś dnia dowiaduję się,że zmarł.Sandrusia miesiąc,po jego śmierci zachorowała,nawet w najgorszych myślach bym nie pomyślała,że moje dziecko dopadnie taka choroba.Gdy jestem u Sandrusi,mimo że go nie znałam,nieraz idę zapalić mu świeczkę.Ostatnio zmarła dwójka dzieci Staś i Kacper.Staś miał 9 lat chorował na neuroblastomę od 2006 roku,przez te lata miał 4 wznowy( to znaczy,że choroba cztery razy powracała)aż go zabiła.Tyle lat cierpienia i szpitala......Kacper był nastolatkiem,bardzo sympatycznym,nieraz leżał z Sandrusia w sali.Zachorował gdy był dzieckiem na białaczkę,choroba wróciła jak był już nastolatkiem,miał przeszczep szpiku,przeszedł różne powikłania po przeszczepie,ale niestety nie udało mu się wygrać z chorobą,także zmarł.Wszystkie dzieci przeżywam które odchodzą,wiem ile się wycierpiały,jest mi ciężko gdy słyszę,że kolejne przegrało tą ciężką walkę.Dostaje maile z zapytanie jak się ma mały Jasiu.Mam cały czas kontakt z mama Jasia odwiedzamy się na wzajem.Jego stan jest stabilny,czasami pojawiają się jakieś problemy.Lekarze mówili,że jego godziny są policzone a on zaskakuje wszystkich i nadal żyje. Rośnie jak na drożdżach,jest ślicznym chłopczykiem.Jasiu nie wziął leczenia ciężkiego, typu chemia,naświetlania,więc jego organy nie są styrane przez leczenie, tylko główka chora.Do puki guz nie uciśnie w głowie funkcji odpowiadającej za układ oddech,Jasiu będzie żył a nikt nie wie ile.Szans na wyzdrowienie raczej nie ma.


STAŚ

Rzeźba z marmuru Sandrusi jest już gotowa

Rzeźba Sandrusi jest już gotowa,zostanie postawiona na cmentarzu na wiosnę,ponieważ zostanie jeszcze za konserwowana.Na wiosnę zasadzę jej dużo kwiatów,zrobię wystrój różowo biały,chcę żeby miała pięknie,tylko tyle mi pozostało.......

DZIĘKUJĘ WSZYSTKIM ZA SMS

Kochani dziękuje w swoim imieniu i Sandrusi za wysyłanie SMS na bloga.Strasznie się cieszę,dzięki wam blog zajął drugie miejsce w swojej kategorii "Ja i moje życie".W tej kategorii brało udział 555 blogów.Sandrusia zdobyła 509 głosów i zajęła drugie miejsce i przechodzi do kolejnego etapu.Do następnego etapu przechodzi 10 blogów z największą liczbą głosów.Jurorzy wybiorą z 10 blogów trzy które będą walczyć o tytuł blog roku 2012,wyniki zostaną ogłoszone 14.02.2013r o godz 15:00 

Dziękuję wszystkim za pamięć o Sandrusi

Blog Roku 2012 - już można głosować !!!

Od godz. 15.00 można głosować na blog o Sandrusi w konkursie Blog Roku 2012 !!!

Wystarczy wysłać SMS o treści A00399 pod numer 7122 

(koszt SMS - 1,23zł - DOCHÓD Z SMS ZOSTANIE PRZEKAZANY NA INTEGRACYJNO - REHABILITACYJNE OBOZY DLA DZIECI Z UBOGICH RODZIN I DZIECI NIEPEŁNOSPRAWNYCH.)

Szczegóły tutaj: http://www.blogroku.pl/2012/kategorie/sandra-walczy-o-lzycie-,2lp,blog.html

Trwa etap głosowania SMS. Potrwa on do 31 stycznia, do godziny 12:00.






 

Znak od Sandrusi...

Pierwsze spotkanie na terapii było bardzo ciężkie, trwało trzy godziny i prawie całe przepłakałam. Gdy słuchałam innych matek, opowiadających o swoich uczuciach, łzy płynęły mi ciurkiem, bo to tak, jakbym słuchała o sobie. Gdy przyszła kolej na mnie, żebym powiedziała coś o sobie i swoim dziecku, płakałam tak, że nie dałam rady powiedzieć ani słowa, jakby coś stanęło mi w gardle. Było bardzo ciężko, psycholog powiedziała, że po pierwszych spotkaniach możemy się gorzej czuć, ale żebyśmy się nie zniechęcały, nie rezygnowały. Gdy wyszłam z terapii, czułam się bardzo źle, głowę mi rozrywało, drżałam, a łzy nadal napływały mi do oczu. Prowadząc samochód tak strasznie płakałam, że musiałam zjechać na pobocze, żeby się uspokoić. Wtedy w radiu usłyszałam o konkursie na Bloga Roku 2012, pomyślałam o Sandrusi, że powinna się znaleźć w tym konkursie. Pojechałam na cmentarz, zapaliłam świeczki i patrzyłam na zdjęcie jej uśmiechniętej buzi, powiedziałam: "zrobię to dla Ciebie". Chciałabym, żeby jej historia, to, jaką była dzielną dziewczynką, jaką miała wolę życia, pomimo złego zakończenia i jej  śmierci, została w jakiś sposób wynagrodzona. Kochani, dzięki Wam, którzy nam kibicowali w chorobie i nie tylko, Sandrusia może zdobyć ten tytuł, tu nie chodzi o nagrodę, tu chodzi o coś więcej, dla mnie to coś osobistego, że moja Sandrusia była i jest nadal ważna dla wielu ludzi. Może to się wydawać głupie, ale dla mnie jest to ważne. Wstawię linka do konkursu - Blog Roku 2012, tam dowiecie się więcej. W konkursie biorą udział blogi o różnej tematyce. Kategoria bloga o Sandrusi to "Ja i moje życie". Głosowanie odbędzie się za pomocą SMS, rozpocznie się dopiero 24.01.2013r. i będzie trwało do 14.02.2013r. Do dalszego etapu przejdą blogi, które będą miały najwięcej głosów. Zachęcam więc do głosowania...

 Bardzo proszę i zachęcam do głosowania na blog o Sandrusi :)

 

http://blogroku.pl/2012/kategorie/sandra-walczy-o-lzycie-,2lp,blog.html

Fundacja "By dalej iść"...

Jest mi bardzo ciężko, nie potrafię żyć jak dawniej.Wszyscy mówią: trzeba żyć, życie toczy się dalej, ale nikt nie rozumie, że dla mnie życie stanęło w miejscu. Minęło pół roku, od kiedy Sandrusi nie ma, a mnie się wydaje, że to tylko kilka dni. Myślałam, że z czasem będzie łatwiej, ale jest gorzej. Tak strasznie tęsknię za moja kochaną córeczką. Dużo ludzi żyło naszą historią, jedni pamiętają, drudzy zapomnieli, ale nikt nie cierpi tak jak ja, bo ona była częścią mnie. Moja Sandrusia codziennie jest w moich myślach, patrząc na dziewczynki widzę Sandrusię, muszę unikać np. sklepów z lalkami, z ubraniami dla dziewczynek, bo tak strasznie bolą wspomnienia. Codziennie walczę z własnymi myślami. Wigilia była strasznym dniem, pełnym płaczu, po Wigilii pojechałam do Sandrusi i spędziłam 4 godziny u niej, chciałam, żeby czuła, że mamusia jest z nią w tym dniu i zawsze będzie. Rozchorowałam się od tego siedzenia na cmentarzu, rodzice powtarzają , że chodźbym siedziała całymi dniami i nocami, życia jej nie zwrócę. Ja po prostu muszę być u niej codziennie. Postanowiłam iść na terapię dla matek po stracie dziecka. Fundacja "By dalej iść" pomaga rodzicom na nowo odnaleźć sens życia, przejść przez żałobę i nauczyć się żyć z tą tragedią.7 stycznia zaczynam terapię w Mysłowicach, ma trwać 7 miesięcy. Pani psycholog poinformowała mnie, że do trzeciego spotkania mam możliwość zrezygnowania, ponieważ terapia będzie bardzo ciężka, mówiła, że muszę swoje wypłakać, żeby wrócić do normalnego funkcjonowania. Na terapii będą różne zadania np. pisanie listu do zmarłego dziecka (kiedy to usłyszałam, rozpłakałam się), ale wiem, że muszę się przełamać i  iść na tą terapię. Psycholog powiedziała, że matce zawsze jest najgorzej pogodzić się z odejściem dziecka, potrafią żałobę ciągnąć nawet latami i wykańczać się psychicznie i przy okazji wszystkich w koło. Obwiniają wszystkich za stratę dziecka, robią się nieczułe, chłodne, obojętne na wszystko co dzieje się dookoła, najważniejsze jest tylko zmarłe dziecko i ich cierpienie. Izolują się od ludzi, wpadają w depresję, mają myśli samobójcze. Żyją, bo muszą, odliczają czas do spotkania ze zmarłym dzieckiem. Mam nadzieję, że może chociaż trochę terapia mi pomoże. Spotkania z matkami, które straciły dziecko pokażą mi, że nie jestem sama, że one również straciły dziecko i cierpią. Rozmowa z osobą, która przeżywa to, co ja, na pewno w jakimś stopniu pomoże. Znajomi mówią: "rozumiemy co przeżywasz", ale tak naprawdę nie mają zielonego pojęcia co się dzieje w mojej głowie. Jak człowiek sam tego nie przeżyje, to nigdy nie zrozumie...